Reiziger

De trein stopt. De deuren gaan open. Drommen mensen vloeien als een olievlek over het perron uit. Mensen die de reis nog moeten beginnen wachten ongeduldig tot er ruimte genoeg is om alvast naar binnen te glippen, naar dat ene gewilde plekje bij het raam.

Binnen een paar minuten is de olievlek verdwenen en alle zitplaatsen opnieuw bezet. Een enkele laatkomer versnelt de pas om de wachtende trein te halen. De deuren kunnen immers elk moment dichtgaan.

Iedereen op het perron is in beweging, op één man na. Zijn handen in de zakken van zijn regenjas lijken niet de minste aanstalten te maken om een geliefde uit te zwaaien. Zijn benen, licht uit elkaar, lijken verankerd in de grijze stoeptegels van het perron. Geen haast om in te stappen, geen haastige aftocht naar de stationshal.

Zijn blik op de stampvolle trein is peinzend, niet zoekend. Het lijkt alsof hij het stadium ‘reiziger’ nog lang niet bereikt heeft of wellicht allang achter zich heeft gelaten. De tijd lijkt voor hem stil te staan, ook als het fluitje van de conducteur klinkt en een laatste vrouw zich tussen de dichtgaande deuren naar binnen weet te wringen.

De trein zet zich langzaam in beweging, het reisdoel verdwijnt van de aankondigingborden en de volgende trein wordt alweer verwacht. De achtergebleven man gaat langzaam op in een nieuw decor van een wachtende menigte.

Over ‘Reiziger’
Geschreven met zicht op het station in 2012.